Lieve ouder,

Heb jij je leven op orde maar mis je ontspanning en plezier in je gezin, de opvoeding van je kinderen,  in je werk of in je relatie?
Laat jouw kind problematisch gedrag zien en lukt het niet om dit te doorbreken? Wil je hierin graag gespiegeld worden? Zoek je nieuwe inspiratie of wegen?

Ik begeleid jou hierin graag, zodat er meer ruimte ontstaat voor ontspanning en plezier in jouw gezin. We gaan werken aan jouw persoonlijke ontwikkeling als mens en als ouder. Welke waardes wil jij meegeven aan jouw kinderen en wat heb je daarvoor nodig? Welke bagage uit jouw rugzak kan jij hier goed bij gebruiken? 

Wanneer je als ouder lekker in je vel zit, is de kans dat jouw kind zich ook goed kan ontwikkelingen groot.

Ik heb in mijn werk als speltherapeut ervaren dat lichte problematiek bij kinderen vaak  ‘opgelost’ kan worden via de ouders. Als ouder kun je een patroon doorbreken waardoor je kind lekkerder in zijn/haar velletje komt te zitten en gedragsproblemen verdwijnen. Er is veel meer vraag gekomen naar speltherapie in het algemeen en bij mij en collega's van mij hierin Nijmegen zijn vaak lange wachtlijsten. Het is vervelend om ouders te moeten teleurstellen als hun kind vastloopt en (dringend) hulp nodig heeft. Dit dreef mij ertoe om een meer preventief aanbod te ontwikkelen. Door als ouder in een eerder stadium zelf aan de slag te gaan, dingen anders te doen in ons leven en in onze opvoeding in het bijzonder, kunnen we problemen voorkomen of in een vroeg stadium (h)erkennen en verhelpen.

Mocht het handig of nodig zijn om meer zicht te krijgen op de interactie tussen ouder en kind dan is het uiteraard mogelijk dat ik hier een keer in meekijk middels een enkele ouder-kind observatie. Kijk voor meer informatie hierover op www.speltherapienijmegen.nl.

Collectief aanbod: meer plezier, minder stress in het ouderschap

Ken je dat gevoel; dat je in een spagaat zit tussen enerzijds vertragen om af te stemmen op je kind, anderzijds de druk vanuit de samenleving en werk. Voor de buitenwereld ziet jouw leven er bruisend uit. Je hebt een fijn gezin en goede baan.
Toch kan je diepgaand contact met anderen missen in je dagelijks leven of je voelt je alleen in een situatie die mensen niet begrijpen, bijvoorbeeld over hoe jouw kind reageert in bepaalde situaties.
Zou je je netwerk willen vergroten met andere (jonge) ouders om te sparren over lastige situaties met gevoelige kinderen?
Zou je in contact willen komen met (jonge) ouders met vergelijkbare ervaringen?
Zou je meer ontspanning, verbinding en plezier willen ervaren in het contact met anderen?
Zou je het fijn vinden om een groepje mensen te leren kennen om elkaar te supporten, te lachen, te relativeren tijdens een wandeling in het bos? 

Wij organiseren drie  themagerichte sessies op vrijdagmorgen tussen 9 en 11 uur. Klik hier voor meer informatie! 

En die schaamte ken ik ook, net als mijn man, gisteren nog toen Rick aan het schoolplein ontplofte omdat zijn speelafspraak niet door kon gaan en Storm niet tegen zijn nat wordende broek kon en op een paraplu stond te trappen 🙈🙈🙈.

En toch zie ik dan ook deze ochtend een andere moeder die haar kind niet mee krijgt naar binnen. Zij met wangen zó rood van schaamte. En ik denk alleen maar 'ahhh dat gebeurt bij anderen dus ook, fijn om te zien!'
Maar het màg in deze maatschappij bijna niet meer dat een kind stampvoetend staat te krijsen, terwijl; zouden we toch allemaal wel eens willen doen? Of DENKEN we alleen maar dat dat niet mag en gebeurt het toch bij iedereen wel eens?
Ik heb ook veel aan de oudere dames van mijn yogaclub (de meesten zijn al oma). Als ik heb iets vertel of me hardop afvraag 'wat moet ik dààrmee doen?' bieden ze me uit hun eigen verhalen geruststelling, wat ervoor zorgt dat ik niet direct naar een therapeut ren met Rick vanwege zijn driftig gedrag....
Die tendens is er ook hè; het is gedrag dat heel ingewikkeld is. Stel je een stevige grens als je kind je schopt? of geef je juist een liefdevolle knuffel en begrens je vanuit zachtheid met woorden?
Meteen denk ik dan aan het aanbod van bijv. hulp bij prikkelverwerking, een kindertherapeut..... die tendens is ook best zorgelijk maar maakt mij als jonge moeder heel nerveus, de verantwoordelijkheid voelt heel groot, als je het gedrag er laat zijn, misschien wel voor een jaar met ups en downs, komt het dan wel goed? En als het dan toch niet over gaat, dat je achteraf dan denkt 'waarom heb ik geen gebruik gemaakt van al dat hulpaanbod zoals therapie’. En als die fase wel weer vanzelf voorbij gaat dan denk je ‘och, het ging vanzelf weer voorbij dus’.
Dan nog het hele digitale gebeuren, dat is ook lastig vind ik. Een leerkracht stuurt een bericht over iets wat Storm gedaan zou hebben. Natuurlijk hebben wij het daar met hem over en achteraf bleek het verhaal iets anders in elkaar te steken. Ik had het fijn gevonden dat de leerkracht mij ‘live’ had aangesproken. Dan kon ik vragen 'gebeurt dit dan vaker?' Hoe reageerde ons zoontje? Etc. Dan heb je INTERACTIE. Door dat hele digitale heb je dat niet meer.
Ik geloof dat ik je eerste aanmelding zou kunnen zijn😊😊. Is er belangstelling? Als mensen eerlijk durven te zijn dan is er veel behoefte!

Heb jij ook zo'n verhaal wat je met mij zou willen delen en/of met lezers van deze site? Stuur me een email!

Herkenning en erkenning is vaak al troostend en helend. Je bent niet de enige die soms worstelt met het ouderschap!